Lotus Home

Ayubowan!

De afgelopen dagen heb ik gewerkt in het Lotus Home samen met Claudine. Elke dag gaan we hier met de bus heen. De bus is hier echt geweldig! Er staat keiharde, vrolijke, traditionele muziek op. Zo hard dat de bus trilt door de subwoofer. Verder is de bus heel kleurrijk en vrolijk versierd met boeddha beelden. Eveneens wordt er wierrook gebrand in de bus. Daarnaast is het ook heel normaal om in deze bus je kind af te geven aan een vreemde die zit als jij zelf staat. Ook is er een man die door de bus heen loopt waarbij je jou buskaartje kan kopen, zoals vroeger. Verder doen ze hier niet aan bus stoppen en moet je dus gewoon maar opstaan als je eruit wilt. Deze bus kost slechts 40 roeppie (24 cent) voor 45 minuten. Echt geweldig dus :D

Het Lotus Home is een huis met 17 meiden die allemaal iets hebben. De diagnose is echter nooit gesteld. 3 meisjes hebben op het zicht downsyndroom, andere meiden hebben moeite met lopen, zien, praten of horen. 1 meisje heeft mogelijk autisme. Ook zijn er meisjes met PTSS (post traumatisch stress syndroom) vaak doordat ze misbruikt zijn. Dit alles is heel heftig. Het is voor ons dan ook lastig om hun dossiers te lezen waar alles in beschreven staat. Doordat de meiden allen een andere beperking hebben, is het niveau verschil groot. De een kan bijvoorbeeld bloemen en vogels teken de ander heeft moeite met alleen krassen. (ik noem ze in dit verslag meiden/meisjes, echter zijn sommige al over de 40 heen. Ze zien er vaak jonger uit en gedragen zich ook veel jonger). Het zijn stuk voor stuk super lieve meiden en je merkt dat ze heel blij zijn dat wij er zijn. Dit is heel fijn! De begeleiders zijn Champa en Mani. Champa is de liefste vrouw die ik ooit heb ontmoet. In Sri Lanka denken de meesten mensen heel slecht over mensen met een beperking. Echter maakt het Champa niets uit. Ieder meisje is even belangrijk voor haar. Je ziet echt dat ze alles voor hun doet en dat die meiden heel veel voor haar betekenen. Daarnaast zie je ook dat ze het heel zwaar heeft. Ze heeft ook veel verschrikkelijke dingen meegemaakt. Mani is een beetje het tegengestelde van Champa. Niet ieder meisje is even belangrijk voor haar. De meiden die veel kunnen vind ze leuk, echter pest ze af en toe zelfs de meiden die niet veel kunnen. Zo zegt ze wel is dat ze stinken. Dit is een hele lastige situatie. Mani kan de ene keer heel goed en heel leuk met de meiden zijn en de andere keer heeft ze helemaal geen zin in hun en zie je haar de hele dag niet. (Champa helpt altijd, Manie af en toe).

Claudine en ik wilde na de eerste dagen bij het Lotus Home, van alles bedenken om het die meisjes beter te maken. Echter zijn we er nu achter gekomen dat het gewoon het belangrijkst is dat ze blij zijn en zich geliefd voelen. Hier gaan we deze weken dus vooral mee aan de slag.

Claudine en ik helpen eigenlijk met alles in het Lotus Home. We doen alles om het de meisjes zo goed mogelijk naar hun zin te maken. Elke dag hebben we een andere activiteit. Maandag: kaartjes maken, dinsdag: tekenen en sieraden maken, Woensdag: taalles en kaartjes met buttons maken, donderdag: armbandjes van touw maken, Vrijdag: mogen de meiden kiezen wat ze willen doen. Elke dag begeleiden Claudine en ik de activiteiten. Soms zijn de meisjes klaar met hun activiteit en moeten we iets improviseren, zoals een bal spel. Dit vinden ze heel leuk, maar is af en toe ook lastig. Je moet iets verzinnen dat ze allemaal leuk vinden en allemaal kunnen en soms is dit gewoon onmogelijk. De meiden noemen ons continu teacher. Heel schattig. We hebben hun onze namen geleerd, maar die vergeten ze meestal weer. Claudine en ik hadden als missie om alle meisjes bij de activiteit te betrekken en op een stoel aan tafel te krijgen. Het is namelijk zo dat er vaak 3 meiden op de grond zitten onder de vliegen. Dit is heel lastig om te zien. Ze mogen ook soms niet van de andere meiden aan tafel. Claudine en ik proberen dit te voorkomen. Wij willen juist heel graag dat ze allen aan de tafel zitten. De ene dag lukt het wel om ze aan tafel te krijgen en de andere dag willen ze zelf liever op de grond blijven zitten hoe lastig dit dan ook is. Wel zorgen we dan dat ze alsnog meedoen met de activiteit. Door bijvoorbeeld samen met hun op de grond te gaan kleuren. Wij zijn van mening dat het heel belangrijk is dat ze zoveel mogelijk aandacht krijgen. Al ga je er alleen maar naast zitten.

Tot nu toe ben ik heel tevreden over hoe het nu gaat. We doen ons best en ik weet dat die meiden het heel leuk vinden dat we helpen en er zijn. Vooral samen dansen vinden ze geweldig dit doen wij dan ook vaak. We willen een dans gaan voorbereiden die we hun kunnen leren, zoals bijvoorbeeld de vogeltjes dans. Ik denk dat ze dit heel leuk gaan vinden.

Kortom, ik vind het super om met deze meiden te kunnen werken en te zien hoe blij ze hier van worden. Wel is het af en toe heel lastig. Ik ben natuurlijk geen echte lerares of psycholoog, maar ik denk wel dat ik ze op deze manier goed kan helpen en wat bij kan leren. Claudine en ik vinden het dan ook belangrijk dat we hun dingen leren die ze zelf kunnen doen en kunnen volhouden. Zodat niet alles wegvalt als wij weg zijn.

(nog wat weetjes over de cultuur):
De cultuur is hier natuurlijk heel anders dan in Nederland. Het is hier dan ook heel gewoon dat de gasten/blanken mensen eerst eten en absoluut nooit hun bord opruimen of naar de keuken lopen. Dit vind ik best lastig, omdat ik heel graag help en dit ook normaal vindt. Ik voel me vaak niet op mijn gemak als ze ons zo de lucht in prijzen. Blanken mensen zijn hier echt heel bijzonder. Er wordt overal naar je geroepen en naar je gekeken. Iedereen wil je helpen, met je op de foto en zijn visitekaartje geven. Op het begin is dit wel grappig, maar het wordt wel vervelender. Vooral omdat je nu al een paar dagen in dezelfde bus met de locals mee rijdt en dan denkt nu kennen ze me wel en ben ik niet meer zo interessant, maar dat is dus niet zo. Het is wel heel leuk om zo tussen de locals te wonen. Het is een ervaring die je niet gauw zou meemaken als je naar dit land op vakantie gaat. Daarom probeer ik er ook maar van te genieten :D Verder bidden ze hier elke dag voor Boedda. Dit duurt 7 min lang..... vervolgens krijg je heerlijk eten. Die een aantal vrijwilligers bijna elke dag bij het Lotus Home langs brengen. Heel erg lief.


(Ik heb mijn Singalese woorden schat al flink uitgebreid deze dagen. Praten gaat echt al wel stukken beter. Ik vind het ook een hele leuke taal om te leren. Het klinkt heel leuk).

Liefs,

Benne